Van hard, statig, tikkeltje autoritair naar zachtheid in je gezicht en rust in je lijf.
Je uitstraling is hard, statig, vol zelfvertrouwen, kin omhoog, tikkeltje autoritair.
Ik ben niet onder de indruk, misschien omdat ik het ergens wel herken en ik heel goed weet dat het een masker is dat je opzet.
Je vertelt dat je leidinggevende bent bij een bedrijf en dat je er altijd zoveel last van hebt als je op je strepen moet staan. Dat doe je liever niet, het geeft je een zo niet fijn gevoel, wie ben ik om dat te doen, welk recht heb ik. Je hebt dat gevoel niet een beetje en alleen op dat moment, maar nog dagen erna.
Ik vraag jou of je dat gevoel naar boven kan halen en om daar bij te blijven. In te ademen en dat gevoel in heel je lijf te voelen. Ook vraag ik of je dit gevoel herkent van vroeger.
Ineens “zie” ik een lampje boven je hoofd. Je doet je ogen open en zegt dat je dit kent van een situatie met je vader. Je bent jarig en krijgt te horen dat je je cadeautje alleen krijgt omdat je jarig bent niet omdat je nou zo leuk bent.
Je wilt het uitleggen. Ik vraag je in stilte naar dat moment en dat gevoel te gaan. Er gewoon even bij te blijven. Een paar keer goed in en uit te ademen. Ik laat je de woorden “ Ik mag er zijn” uitspreken en zie je steeds meer in je lijf zakken.
De volgende dag zie ik je weer. Je draait je om en ik zie een totaal ander mens! Lichtjes in je ogen, zachtheid, een beetje ondeugend, rust in je gezicht en in heel je lichaam, de hardheid is verdwenen.
Wat een transformatie!
Vaak vinden reacties, emoties, gevoelens in huidige situaties hun oorsprong in je jeugd, soms zelfs bij je (voor)ouders.
Het is jouw innerlijk kind dat reageert in plaats van de volwassen jij. Hij/zij probeert te helpen op de oude manier. Dat overlevingsmechanisme werkt je nu, in je volwassen leven, tegen.
Zou jij ook meer inzicht in een situatie willen? Dit kan 1 op 1 maar ook in een groep. Kijk op mijn website voor data of boek een afspraak bij mij om samen aan de slag te gaan.
Ik zie je een beetje vertwijfeld staan, af en toe een beetje bijtend op je nagels, zenuwachtig, loyaal aan je ouders.
Je kijkt naar de vloerankers op de grond. Ik heb gevraagd om voor ieder lid uit je gezin van herkomst een vloeranker neer te leggen. Niet te veel over nadenken, maar gewoon zoals het voor jou voelt. En zo liggen je vader, je moeder je broers, je zussen en jijzelf ineens in een opstelling voor je op de grond.
Ik vraag aan jou: “En wat valt je op? Hoe voelt het wanneer je hiernaar kijkt?”
Hoe was je jeugd?
Vlak ervoor hebben we een gesprek gehad over de reden waarom je hier bent. Je bent moe, je hebt weinig energie, je staat altijd voor iedereen klaar, op je werk ga je altijd maar door, jij lost het wel op, perfectionistisch tot in de eeuwigheid.
In dat gesprek gaan we terug. Terug naar je jeugd, terug naar de conceptie, terug naar je ouders. Je gezin van herkomst. Soms zelfs terug naar je opa en oma.
“Ik heb een perfecte jeugd gehad, ik kwam niets te kort!” Dit wordt meerdere keren herhaald. Het is blijkbaar belangrijk dat ik dat weet. De rest van je leven was niet altijd even makkelijk dus daar zal de oorzaak wel liggen.
Daar zit het probleem niet hoor!
Wanneer ik een beetje doorvraag over de huidige situatie en vraag of er soms herkenning is, herkenning van situaties uit je jeugd met je ouders. Dan krijg ik, ja, mijn vader zei toen ik jong was altijd “ja kom op joh, gewoon gaan en oplossen die handel!”
“Maar daar zit het probleem niet hoor” hoor ik er direct achteraan, daar is weer die loyaliteit. We zetten het gesprek verder door en praten over de huidige situatie en soms prik ik even door naar het verleden.
Ik sta op en zeg: “Ik weet wat we gaan doen!” Wanneer ik dat zeg is het tijd voor ACTIE. We zijn uitgepraat.
Je kijkt naar de ankers in de opstelling en weer naar mij en weer naar de ankers terwijl je op je nagels bijt. “Ik heb moeite met hier iets over te zeggen!”
Boven je ouders
Je ligt boven je ouders, en daaronder liggen je broers en zussen. Onbewust voel je dat dit niet klopt. Wanneer ik doorvraag geef je aan dat jij je groter voelt dan je ouders. En dat is ook wat de opstelling laat zien.
Toch klopt dit niet met het beeld dat je in je hoofd hebt van je ouders en je jeugd. Je hebt tenslotte een perfecte en fijne jeugd gehad! Er ontbrak je (voor je gevoel) op dat moment aan niets.
Het gaat niet om wie er schuldig of onschuldig is!
Hier iets over zeggen maakt dat je in een loyaliteitsconflict komt. De loyaliteit naar je ouders is groot, dat geldt voor iedereen. In een perfecte jeugd maar ook in een jeugd waar je (een van) je ouders misschien liever ziet gaan. Je houdt van je ouders en daar wil je niets slechts over zeggen. In de situatie dat (een van) je ouders iets daadwerkelijk slechts hebben gedaan is het makkelijker om daar iets van te vinden en/of zeggen.
In het geval van de perfecte jeugd is dat toch iets moeilijker. Je wilt je ouders niet afvallen want je hebt het toch goed gehad. Het voelt alsof je ze aanvalt, teleurstelt.
In systemisch werk gaat het niet over een schuldige aanwijzen. Er is geen goed en er is geen fout. Beide ouders en de rest van de gezinsleden mogen en moeten er zijn en mogen gezien worden. Het gaat over wetmatigheden en inzichten krijgen in je systeem en daardoor inzicht in je doen en laten. Accepteren hoe de situatie was en weer je eigen plek innemen zodat de energie weer kan gaan stromen. Accepteren dat iedereen het beste heeft gedaan wat in zijn/haar mogelijkheden lag.
Bedenk goed dat alle ouders datgene doen waarvan ze denken dat het op dat moment het beste/juiste is. Altijd vanuit een juiste intentie. Ook al zien wij die juiste intentie niet altijd direct.
Dit is niet jouw taak
Wanneer de energie weer stroomt kom je in die welbekende flow en kost je leven veel minder moeite. De situatie, je jeugd, erkennen zoals hij is, ook al is hij op het eerste gezicht helemaal perfect, is de eerste stap naar een stukje bewustwording en rust in je systeem. Zien dat bijvoorbeeld het zorgen voor je moeder tijdens langdurige ziekte, wat je overigens niet als erg hebt ervaren, eigenlijk helemaal niet jouw taak was. Jouw moeder zorgt voor jou en niet andersom. Het zorgen voor en het boven je ouders gaan staan kan later zorgen voor verschillende klachten zoals jezelf wegcijferen, perfectionisme, altijd maar doorgaan etc.
Je jeugd hoeft niet vreselijk te zijn geweest om toch bepaalde patronen en overtuigingen te ontwikkelen waar je in je volwassen leven last van kan hebben. Dit onder ogen zien doet niets, maar dan ook niets af aan jouw perfecte en fijne jeugd! Je bent dan nog steeds loyaal aan je ouders.
Liefs Nina
Disclaimer. Dit verhaal is een combinatie van meerdere verhalen ineen zodat niemand zich hier verder in kan herkennen.
