door Nina | feb 19, 2025 | Behandelingen, NEI Therapie, On my mind, Systemisch Werk
Ik zit op een stoepje het is nacht, ik ben een jaar of 18, denk ik, kan ook jonger of ouder zijn, op de achtergond hoor ik muziek van het feestje waar ik net naar buiten ben gelopen. Ik heb het Spaans benauwd. Ik krijg geen lucht.
Het lukt mij gewoonweg niet om goed te ademen. Ik weet wat ik moet doen, want ik heb het al zo vaak gehad. Rustig blijven, rustig ademhalen, adem in, adem uit. Achter mij hoor ik zeggen : “Moet ik een ambulance bellen?” Nee joh, dat hoeft niet., komt wel weer goed, linksom, rechtsom het komt altijd goed.
Astma
Al zo vaak bij de dokter geweest, ik denk dat ik astma heb, hij denkt van niet. Uiteindelijk toch een verwijzing naar de longarts gekregen. Conclusie: ASTMA.. Direct aan de medicijnen, allergische reactie, nieuwe medicijnen en dat houd ik eerst nog best lang vol. Maar ik ben gewoon niet goed in standaard iedere dag mijn medicijnen gebruiken. Daarnaast is het vaak zo dat het maanden goed gaat en dan weer even een paar dagen/weken wat minder. Zo kabbel ik jaren voort.
Een paar jaar geleden was ik weer eens bij de huisarts omdat ik weer Spaans benauwd was. Ik moest nu toch echt eens aan de medicatie en dat ook volhouden. Dat zou beter zijn voor mij en mijn longen. Mijn longarts zei: “Je wordt er mee geboren en je gaat ermee dood!” het kan maar duidelijk zijn.
Dus weer aan de medicijnen.. Ik blijk allergisch te zijn voor de medicijnen die ik altijd al gebruikte, dat blijk ik dus altijd al te zijn geweest alleen waren de symptomen nu nog heftiger dan eerst, trillen, nog benauwder, keel gaat dichtzitten, kan niet meer praten. Dit is niks. Toch weer zonder verder, ik houd al niet van medicijnen en blijkbaar mijn lichaam ook niet.
Ook kon ik niet tegen gemaaid gras, terpentine en ammonia en al die andere zooi . Regen na een warme dag, het sloeg allemaal op mijn longen, geen lucht, benauwd.
Dwars door het verdriet heen
Ergens had ik al lang door dat mijn benauwdheid samen liep met stressvolle periodes of vlak daarna kwamen. Inmiddels was ik begonnen aan de opleiding tot Holistisch Therapeut. Je longen staan voor verdriet. Verdriet dat niet is verwerkt, wat wordt weggestopt. Nou, daar heb ik genoeg van. In de afgelopen jaren heel veel verdriet aangekeken, verwerkt, geheeld. In de tussentijd een scheiding meegemaakt, een relatie verbroken, een depressie gehad.
Dwars door de emoties heen. Niks wegstoppen. Onderzoeken waar ze vandaan komen, de pijn aankijken en helen.
De seintjes van mijn lichaam
En weet je? Ik heb het geen dag meer Spaans benauwd gehad. En ja er zijn soms, heel soms dagen dat ik het licht voel. Dan ga ik weer te raden bij mijzelf: Wat is er aan de hand? Wat speelt er? Waar heb ik verdriet van? Wat mag ik aankijken?
Door naar de seintjes van mijn lichaam, in dit geval mijn longen, te luisteren weet ik dat ik aan de bak mag. Dat ik mag gaan helen. Een stapje terug mag doen om even te voelen wat er aan de hand is.
Licht aan het eind van iedere tunnel
Door alle opleidingen die ik heb gevolgd heb ik steeds meer tools om met mijn eigen stukken aan de slag te gaan. En eerlijk, ook dat is echt niet altijd even leuk ondanks dat ik de tools tot beschikking heb. Het zijn nog steeds diepe dalen, vele tranen. Ik weet alleen dat er een eind aan komt en dat het mij weer een stukje verlichting brengt. Er is letterlijk licht aan het eind van iedere tunnel die ik doorga.
Liefs Nina
door Nina | apr 5, 2024 | Behandelingen, Systemisch Werk
… de perfecte jeugd
Ik zie je een beetje vertwijfeld staan, af en toe een beetje bijtend op je nagels, zenuwachtig, loyaal aan je ouders.
Je kijkt naar de vloerankers op de grond. Ik heb gevraagd om voor ieder lid uit je gezin van herkomst een vloeranker neer te leggen. Niet te veel over nadenken, maar gewoon zoals het voor jou voelt. En zo liggen je vader, je moeder je broers, je zussen en jijzelf ineens in een opstelling voor je op de grond.
Ik vraag aan jou: “En wat valt je op? Hoe voelt het wanneer je hiernaar kijkt?”
Hoe was je jeugd?
Vlak ervoor hebben we een gesprek gehad over de reden waarom je hier bent. Je bent moe, je hebt weinig energie, je staat altijd voor iedereen klaar, op je werk ga je altijd maar door, jij lost het wel op, perfectionistisch tot in de eeuwigheid.
In dat gesprek gaan we terug. Terug naar je jeugd, terug naar de conceptie, terug naar je ouders. Je gezin van herkomst. Soms zelfs terug naar je opa en oma.
“Ik heb een perfecte jeugd gehad, ik kwam niets te kort!” Dit wordt meerdere keren herhaald. Het is blijkbaar belangrijk dat ik dat weet. De rest van je leven was niet altijd even makkelijk dus daar zal de oorzaak wel liggen.
Daar zit het probleem niet hoor!
Wanneer ik een beetje doorvraag over de huidige situatie en vraag of er soms herkenning is, herkenning van situaties uit je jeugd met je ouders. Dan krijg ik, ja, mijn vader zei toen ik jong was altijd “ja kom op joh, gewoon gaan en oplossen die handel!”
“Maar daar zit het probleem niet hoor” hoor ik er direct achteraan, daar is weer die loyaliteit. We zetten het gesprek verder door en praten over de huidige situatie en soms prik ik even door naar het verleden.
Ik sta op en zeg: “Ik weet wat we gaan doen!”
Wanneer ik dat zeg is het tijd voor ACTIE. We zijn uitgepraat.
Je kijkt naar de ankers in de opstelling en weer naar mij en weer naar de ankers terwijl je op je nagels bijt. “Ik heb moeite met hier iets over te zeggen!”
Boven je ouders
Je ligt boven je ouders, en daaronder liggen je broers en zussen. Onbewust voel je dat dit niet klopt. Wanneer ik doorvraag geef je aan dat jij je groter voelt dan je ouders.
En dat is ook wat de opstelling laat zien.
Toch klopt dit niet met het beeld dat je in je hoofd hebt van je ouders en je jeugd. Je hebt tenslotte een perfecte en fijne jeugd gehad! Er ontbrak je (voor je gevoel) op dat moment aan niets.
Het gaat niet om wie er schuldig of onschuldig is!
Hier iets over zeggen maakt dat je in een loyaliteitsconflict komt. De loyaliteit naar je ouders is groot, dat geldt voor iedereen. In een perfecte jeugd maar ook in een jeugd waar je (een van) je ouders misschien liever ziet gaan. Je houdt van je ouders en daar wil je niets slechts over zeggen. In de situatie dat (een van) je ouders iets daadwerkelijk slechts hebben gedaan is het makkelijker om daar iets van te vinden en/of zeggen.
In het geval van de perfecte jeugd is dat toch iets moeilijker. Je wilt je ouders niet afvallen want je hebt het toch goed gehad. Het voelt alsof je ze aanvalt, teleurstelt.
In systemisch werk gaat het niet over een schuldige aanwijzen. Er is geen goed en er is geen fout. Beide ouders en de rest van de gezinsleden mogen en moeten er zijn en mogen gezien worden. Het gaat over wetmatigheden en inzichten krijgen in je systeem en daardoor inzicht in je doen en laten. Accepteren hoe de situatie was en weer je eigen plek innemen zodat de energie weer kan gaan stromen. Accepteren dat iedereen het beste heeft gedaan wat in zijn/haar mogelijkheden lag.
Bedenk goed dat alle ouders datgene doen waarvan ze denken dat het op dat moment het beste/juiste is. Altijd vanuit een juiste intentie. Ook al zien wij die juiste intentie niet altijd direct.
Dit is niet jouw taak
Wanneer de energie weer stroomt kom je in die welbekende flow en kost je leven veel minder moeite. De situatie, je jeugd, erkennen zoals hij is, ook al is hij op het eerste gezicht helemaal perfect, is de eerste stap naar een stukje bewustwording en rust in je systeem. Zien dat bijvoorbeeld het zorgen voor je moeder tijdens langdurige ziekte, wat je overigens niet als erg hebt ervaren, eigenlijk helemaal niet jouw taak was. Jouw moeder zorgt voor jou en niet andersom. Het zorgen voor en het boven je ouders gaan staan kan later zorgen voor verschillende klachten zoals jezelf wegcijferen, perfectionisme, altijd maar doorgaan etc.
Je jeugd hoeft niet vreselijk te zijn geweest om toch bepaalde patronen en overtuigingen te ontwikkelen waar je in je volwassen leven last van kan hebben. Dit onder ogen zien doet niets, maar dan ook niets af aan jouw perfecte en fijne jeugd! Je bent dan nog steeds loyaal aan je ouders.
Liefs Nina
Disclaimer.
Dit verhaal is een combinatie van meerdere verhalen ineen zodat niemand zich hier verder in kan herkennen.
