Ik zit op een stoepje het is nacht, ik ben een jaar of 18, denk ik, kan ook jonger of ouder zijn, op de achtergond hoor ik muziek van het feestje waar ik net naar buiten ben gelopen. Ik heb het Spaans benauwd. Ik krijg geen lucht.
Het lukt mij gewoonweg niet om goed te ademen. Ik weet wat ik moet doen, want ik heb het al zo vaak gehad. Rustig blijven, rustig ademhalen, adem in, adem uit. Achter mij hoor ik zeggen : “Moet ik een ambulance bellen?” Nee joh, dat hoeft niet., komt wel weer goed, linksom, rechtsom het komt altijd goed.
Astma
Al zo vaak bij de dokter geweest, ik denk dat ik astma heb, hij denkt van niet. Uiteindelijk toch een verwijzing naar de longarts gekregen. Conclusie: ASTMA.. Direct aan de medicijnen, allergische reactie, nieuwe medicijnen en dat houd ik eerst nog best lang vol. Maar ik ben gewoon niet goed in standaard iedere dag mijn medicijnen gebruiken. Daarnaast is het vaak zo dat het maanden goed gaat en dan weer even een paar dagen/weken wat minder. Zo kabbel ik jaren voort.
Een paar jaar geleden was ik weer eens bij de huisarts omdat ik weer Spaans benauwd was. Ik moest nu toch echt eens aan de medicatie en dat ook volhouden. Dat zou beter zijn voor mij en mijn longen. Mijn longarts zei: “Je wordt er mee geboren en je gaat ermee dood!” het kan maar duidelijk zijn.
Dus weer aan de medicijnen.. Ik blijk allergisch te zijn voor de medicijnen die ik altijd al gebruikte, dat blijk ik dus altijd al te zijn geweest alleen waren de symptomen nu nog heftiger dan eerst, trillen, nog benauwder, keel gaat dichtzitten, kan niet meer praten. Dit is niks. Toch weer zonder verder, ik houd al niet van medicijnen en blijkbaar mijn lichaam ook niet.
Ook kon ik niet tegen gemaaid gras, terpentine en ammonia en al die andere zooi . Regen na een warme dag, het sloeg allemaal op mijn longen, geen lucht, benauwd.
Dwars door het verdriet heen
Ergens had ik al lang door dat mijn benauwdheid samen liep met stressvolle periodes of vlak daarna kwamen. Inmiddels was ik begonnen aan de opleiding tot Holistisch Therapeut. Je longen staan voor verdriet. Verdriet dat niet is verwerkt, wat wordt weggestopt. Nou, daar heb ik genoeg van. In de afgelopen jaren heel veel verdriet aangekeken, verwerkt, geheeld. In de tussentijd een scheiding meegemaakt, een relatie verbroken, een depressie gehad.
Dwars door de emoties heen. Niks wegstoppen. Onderzoeken waar ze vandaan komen, de pijn aankijken en helen.
De seintjes van mijn lichaam
En weet je? Ik heb het geen dag meer Spaans benauwd gehad. En ja er zijn soms, heel soms dagen dat ik het licht voel. Dan ga ik weer te raden bij mijzelf: Wat is er aan de hand? Wat speelt er? Waar heb ik verdriet van? Wat mag ik aankijken?
Door naar de seintjes van mijn lichaam, in dit geval mijn longen, te luisteren weet ik dat ik aan de bak mag. Dat ik mag gaan helen. Een stapje terug mag doen om even te voelen wat er aan de hand is.
Licht aan het eind van iedere tunnel
Door alle opleidingen die ik heb gevolgd heb ik steeds meer tools om met mijn eigen stukken aan de slag te gaan. En eerlijk, ook dat is echt niet altijd even leuk ondanks dat ik de tools tot beschikking heb. Het zijn nog steeds diepe dalen, vele tranen. Ik weet alleen dat er een eind aan komt en dat het mij weer een stukje verlichting brengt. Er is letterlijk licht aan het eind van iedere tunnel die ik doorga.
Liefs Nina
