Ik krijg te horen dat je ziek bent, ernstig ziek. Dit is vreselijk, we huilen er samen om. Een fantastische vrouw die bergen kan verzetten, een zakenvrouw. Een vrouw die haarfijn weet wat er in je omgaat. Iemand die je wel je eigen pad laat lopen.
Maar je gaat het redden. Ik ben nog niet uitgeleerd, jij hebt grootse plannen, WIJ hebben grootse plannen. Maar iedere keer als er weer nieuws is wordt het eigenlijk slechter, maar als we weer even samen een kopje koffie hebben gedronken en hebben gehuild dan zijn we er weer. Je gaat het redden. Je overleeft dit.
Dan zit ik in mijn auto te huilen omdat ik eigenlijk weet dat je het niet gaat redden. Maar je wil het niet horen. En dat snap ik. Dan geef je je eraan toe, dan geef je voor je gevoel misschien wel op. En je wil niet opgeven. Je bent hier voor je gevoel nog niet klaar. Je hebt een dochter, daar huil je om: “Die kan ik toch niet alleen achter laten?” Nee, dat is het laatste wat je wil! En dat snap ik. Je elimineert de mensen om je heen die niet geloven in je herstel. Alles is energie en daar geloof je met Hart en Ziel in. En dat snap ik met alle beste wil van de wereld. En voor jou blijf ik positief.
Dan komt het moment dat ik er niet meer om heen kan. Ik weet dat je het echt niet meer gaat redden. Zakelijk zijn er nog losse eindjes (zeg maar gerust einden). Heel voorzichtig informeer ik daarnaar. En daar is die muur. PATS BOEM!! Buiten gesloten, ik word genegeerd. Ik krijg geen antwoord meer. Nergens wordt er meer op gereageerd.
Wat is er gebeurd? Ik weet het wel, ik heb je in twijfel getrokken. Ik heb laten doorschemeren dat ik er niet meer in geloof. Ik ben niet meer de positieve energie die je nodig hebt.
Ik ben helaas (of gelukkig, dat is maar hoe je het bekijkt) niet de enige bij wie het gebeurt, ik zal het maar niet persoonlijk opvatten.
Wat moet ik doen?
Het conflict in mezelf…Ga ik er werk van maken? Is ook niet aardig, je bent doodziek. Ja, maar ja, ik heb ook een bedrijf dat ik draaiende moet houden. Ik heb ook 3 kleine kindjes. Ja, maar je leeft toch nog en bent gezond?
Jij hebt dit al zo lang aan zien komen. Waarom reageer je niet gewoon? Waarom geen uitleg? Waarom negeren? Waarom dit niet goed afsluiten, dan kan je al je energie op je herstel gaan richten? Maak je er niet zo druk om, ja maar het gaat niet om iets kleins… Wat gaat er toch in je om?
Zoveel vragen en geen antwoorden.
Zoals ik je ken houd je zakelijk en privé gescheiden. Al zou ik je beste vriendin zijn, je stuurt gewoon een rekening voor je diensten. En dat is uiteraard prima, graag zelfs, dan kun je daar nooit misverstanden over hebben. Ik ga ervan uit dat je dat dan andersom ook respecteert.
Maar je wil niet accepteren dat je doodgaat. Je zal vechten tot de laatste adem. En daar bewonder ik je voor. Voor jou valt er nog niets te regelen/af te handelen, je gaat nog niet, het is nog niet jouw tijd. Ik zie mijn losse einden in rook opgaan omdat je niet kan accepteren dat jouw taak erop zit.
Ik snap je wel, ik had alleen gehoopt dat je mij ook had gesnapt. Dan was dit allemaal niet nodig geweest. Dan was er wederzijds begrip geweest en hadden we dit samen op kunnen lossen.
Ik wil dat je weet dat ik je ga missen, dat ik alle gesprekken aan de keukentafel ga missen. Het sparren over onze gezamenlijke interesses. Je uitleg, je scherpe vragen, luisteren zonder oordeel. Onze tijd was te kort. Ik heb gelukkig heel veel van je geleerd. Ook van deze situatie en daar wil ik je voor bedanken.
Ik hoop dat je de rust kan vinden om je afscheid te aanvaarden.
Liefs Nina
