In mijn hoofd gaat het alle kanten op, terwijl er één ding is wat zo helder en stevig staat als een huis: het is goed zo.
Bijna 29 jaar geleden, een week voor mijn 16e verjaardag, kwam ik thuis van kamp en hoorde ik dat je weg was. Vertrokken. Voor altijd. Een week daarvoor zei je nog dat je nergens heen ging dat je huis niet te koop stond. Geen waarschuwing, geen uitleg. Jarenlang bleef ik zoeken naar antwoorden. Waarom ben je weggegaan? Lag het aan mij? Was ik niet goed genoeg? Hoe laat je als ouder je kinderen zomaar achter?
De antwoorden kwamen nooit. En ik heb ze vaak genoeg gevraagd.
Twee tot drie maanden geleden hoorde ik dat je ziek bent. Kanker. Verschrikkelijk. Dat wens ik niemand toe. Maar wat moet ik hiermee? Wat voel ik? Wat vind ik ervan?
Ik heb je vergeven…
En dan, ineens, 29 jaar later… ben je er weer. In Nederland. Een week voor mijn verjaardag. Dit keer is mijn gevoel meteen helder: het is goed zoals het is. Ik ben niet boos meer, zoek geen antwoorden meer. Ik heb je vergeven. Niet om jou, maar om mezelf. Om zelf verder te kunnen. De emoties, patronen en overtuigingen die nog aandacht vragen pak ik aan op mijn manier zodra ze op mijn pad komen. Daar heb ik jou niet voor nodig.
Is dit mijn laatste kans?
Er komen berichten door dat je ook cognitieve problemen hebt – misschien dementie, misschien Korsakov, niemand die het weet. Mijn hoofd schreeuwt van alles:
- Is dit de laatste kans?
- Zou je hem niet toch gewoon moeten zien?
- Wat als je je kinderen iets onthoudt?
- Is dit vergeving of zelfbescherming?
- Klopt mijn gevoel wel?
- Geef het een kans
- Wat zou hij teleurgesteld zijn dat hij voor niks komt
Maar mijn lichaam zegt nee. Mijn intuïtie zegt nee. Geen nee uit wrok, maar uit innerlijke rust. Het is geen weigering, het is een keuze. Een gezonde grens. Want vergeven betekent niet dat iemand weer terug hoeft te komen in je leven.
Ik kies voor…
Ik kies deze keer niet voor wat jou blij maakt. Niet voor wat “men” vindt. Niet voor pleasen, aanpassen, inslikken. Ik kies voor wat goed voelt voor mij. En dat geeft rust. Opluchting. Vrijheid.
Durf jij ook te kiezen voor wat goed voelt voor jóu?
Of blijf je je toch laten leiden door je hoofd, schuldgevoel of de verwachtingen van anderen?
