een bewogen jaar-
ik bedacht me hoe het zou zijn als ik me liet meenemen op de golven, als ik nu de zee in zou lopen en er niet meer zou zijn
Blog Overzicht
U was misschien niet de oma die ik me had voorgesteld…
Bruiloften en begrafenissen brengen sluimerende en onderliggende irritaties en emoties naar boven die niet altijd even terecht zijn. Ze zijn voer voor nieuwe ruzies gebaseerd op oude pijnen, emoties, overtuigingen en aannames.
Spiegeltje, spiegeltje ( zo buitenwereld, zo binnenwereld)
Het makkelijkste is wijzen naar mijn kind, roepen dat het niet aan mij ligt.
Eerlijk durven zijn en inzien dat ik als moeder een rol heb is confronterend…
Ik zie jou en waarom ik doe wat ik doe.
Al jong voelde ik aan wat er om me heen gebeurde. Eerst te jong om me te verwoorden. Later snapte ik er niks meer van omdat men niet hun ware emoties toonden zodat ik aan mezelf ging twijfelen.
Heb jij de bodem van de put al geraakt, of bijna?
Daar zat ik dan voor de derde keer, in de wachtkamer. Ik was bij de huisarts geweest, niet voor mezelf maar voor mijn zoontje van een paar weken oud. Mijn eigen klachten wuifde ik weg. De volgende dag belde de huisarts hoe het ging met mijn zoontje en terloops...
Ik vergeef jou
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik zag jou, je zat op de bank met mijn moeder. Ik denk niet dat het de eerste keer was dat ik je zag. Eerlijk gezegd weet ik dat niet meer zo goed.. Wat ik wel weet is dat alles in mij wist: “dit is foute boel. Ik...
Waarom je mond houden
Naar aanleiding van mijn podcast met Bewust Westland over mijn leven mijn pad van bewustwording, mijn overtuigingen, mijn werk, hoe ik gekomen ben waar ik nu ben. Hetzij in vogelvlucht en nog lang niet die diepte…
Loslaten en afscheid nemen
Ik krijg te horen dat je ziek bent, ernstig ziek. Dit is vreselijk, we huilen er samen om. Een fantastische vrouw die bergen kan verzetten, een zakenvrouw. Een vrouw die haarfijn weet wat er in je omgaat. Iemand die je wel je eigen pad laat lopen. Maar je gaat...
Waar was je? – Systemisch Werk
Waar was je? Daar staan mijn ouders, naast elkaar. Ik ga voor ze staan en kijk mijn vader aan. Op dat moment breek ik. Ik kan niet meer op mijn benen staan en val letterlijk op mijn knieën op de grond. Ik kan alleen nog maar huilen. Alsof...
Wie neem je mee naar je werk – Systemisch Werk
Wat neem jij mee naar je werk? 🐦🔥 de strikt-gescheiden-prive-werk houding🐦🔥 de ik-doe-het-wel-dan- komt-het-goed houding🐦🔥 de ik-maak-overal-een-feestje-van houding🐦🔥 de ik-val-niet-op houding🐦🔥 de-stille-harde-werker🐦🔥 en ga zo...
Van hard, statig…
Van hard, statig, tikkeltje autoritair naar zachtheid in je gezicht en rust in je lijf. Je uitstraling is hard, statig, vol zelfvertrouwen, kin omhoog, tikkeltje autoritair. Ik ben niet onder de indruk, misschien omdat ik het ergens wel...
Loyaal aan je ouders
Ik zie je een beetje vertwijfeld staan, af en toe een beetje bijtend op je nagels, zenuwachtig, loyaal aan je ouders.
Je kijkt naar de vloerankers op de grond. Ik heb gevraagd om voor ieder lid uit je gezin van herkomst een vloeranker neer te leggen. Niet te veel over nadenken, maar gewoon zoals het voor jou voelt. En zo liggen je vader, je moeder je broers, je zussen en jijzelf ineens in een opstelling voor je op de grond.
Ik vraag aan jou: “En wat valt je op? Hoe voelt het wanneer je hiernaar kijkt?”
Ook ik zie het soms even niet meer zitten!
een bewogen jaar-
ik bedacht me hoe het zou zijn als ik me liet meenemen op de golven, als ik nu de zee in zou lopen en er niet meer zou zijn
U was misschien niet de oma die ik me had voorgesteld…
Bruiloften en begrafenissen brengen sluimerende en onderliggende irritaties en emoties naar boven die niet altijd even terecht zijn. Ze zijn voer voor nieuwe ruzies gebaseerd op oude pijnen, emoties, overtuigingen en aannames.
Spiegeltje, spiegeltje ( zo buitenwereld, zo binnenwereld)
Het makkelijkste is wijzen naar mijn kind, roepen dat het niet aan mij ligt.
Eerlijk durven zijn en inzien dat ik als moeder een rol heb is confronterend…
Ik zie jou en waarom ik doe wat ik doe.
Al jong voelde ik aan wat er om me heen gebeurde. Eerst te jong om me te verwoorden. Later snapte ik er niks meer van omdat men niet hun ware emoties toonden zodat ik aan mezelf ging twijfelen.
Heb jij de bodem van de put al geraakt, of bijna?
Daar zat ik dan voor de derde keer, in de wachtkamer. Ik was bij de huisarts geweest, niet voor mezelf maar voor mijn zoontje van een paar weken oud. Mijn eigen klachten wuifde ik weg. De volgende dag belde de huisarts hoe het ging...
