Ik zie je een beetje vertwijfeld staan, af en toe een beetje bijtend op je nagels, zenuwachtig, loyaal aan je ouders.
Je kijkt naar de vloerankers op de grond. Ik heb gevraagd om voor ieder lid uit je gezin van herkomst een vloeranker neer te leggen. Niet te veel over nadenken, maar gewoon zoals het voor jou voelt. En zo liggen je vader, je moeder je broers, je zussen en jijzelf ineens in een opstelling voor je op de grond.
Ik vraag aan jou: “En wat valt je op? Hoe voelt het wanneer je hiernaar kijkt?”
Bruiloften en begrafenissen brengen sluimerende en onderliggende irritaties en emoties naar boven die niet altijd even terecht zijn. Ze zijn voer voor nieuwe ruzies gebaseerd op oude pijnen, emoties, overtuigingen en aannames.
Het makkelijkste is wijzen naar mijn kind, roepen dat het niet aan mij ligt. Eerlijk durven zijn en inzien dat ik als moeder een rol heb is confronterend…
Al jong voelde ik aan wat er om me heen gebeurde. Eerst te jong om me te verwoorden. Later snapte ik er niks meer van omdat men niet hun ware emoties toonden zodat ik aan mezelf ging twijfelen.
